Relativeren
Relativeren: In het universum zijn er 2 biljoen sterrenstelsels en één daarvan is de Melkweg. In de Melkweg zijn er 300 miljard sterren en één daarvan is de Zon. Eén van de acht planeten om de Zon is de Aarde en daar leven acht miljard mensen. Eén daarvan ben ik.
Het universum is 14 miljard jaar oud, maar de mens bestaat pas zo’n 300.000 jaar. Mijn levensverwachting is een jaar of tachtig. Maar de Zon zal nog zo’n 5,5 miljard jaar bestaan. Wij zijn heel beperkt in ruimte en tijd.
Sommige mensen denken dat ze onmisbaar zijn, of héél belangrijk. Een beetje relativeren plaatst alles in een ander licht.
Wij denken dat wij het middelpunt van onze omgeving zijn, zoals de mensen vroeger dachten dat de Zon om de Aarde draait. Wij zijn net als de merels in de tuin: we kruipen uit ons ei, groeien, planten ons voort of niet, en sterven. En daartussen vechten we de anderen de tent uit, zijn lekker belangrijk en beschermen ons eigendom. Dat eigendom dat we niet mee kunnen nemen bij onze dood, waar anderen al op zitten te azen.
Mensen zijn rare beestjes.
Een beetje relativeren
Op een dag ben je er niet meer. En als je gecremeerd wordt is er na een half uur alleen nog een hoopje as en wat vluchtig CO2 over. Bij een begrafenis blijft er tenminste een plek gereserveerd met een steen, maar alleen voor een tijdje. Volgens Honoré de Balzac begin je dan aan je tweede leven: het leven in de herinneringen van anderen. Nog eens tachtig jaar later weet niemand meer wie je was.
Gelukkig hebben we de foto’s nog … als die niet verloren, vergeeld of uit de cloud verwijderd zijn.
Wij komen uit het niets en verdwijnen in het niets. Het oneindige niets in het oneindige heelal.